6. Obdarta ze wspomnień

"Muszę zebrać się w sobie. Zszyć się z powrotem.

Skleić, nawet prowizorycznie, bo się rozlatuję,

coraz gorzej widzę i coraz gorzej się poruszam,

a to niedobrze, to widać, to czuć [...].

W ciele robią mi się małe otwory, słabe punkty.

Widać przez nie to, co mnie wypełnia.

Gówno i krew. Brudną watę.

Można zrobić mi krzywdę w każdej chwili."

Jakub Żulczyk Ślepnąc od świateł

            Siedząc w starej celi dużo rozmyślałam. Godzinami próbowałam przypomnieć sobie cokolwiek z dnia śmierci Ibikiego, jednak nawet w myślach nie potrafiłam się przyznać, że to ja go zabiłam. Ba! Nie dopuszczałam do siebie nawet takiej możliwości. Może byłam porywcza i z pewnością zdarzało mi się być okrutną wobec kryminalistów czy zwykłych wrogów, ale potrafiłam zapanować nad złością, nienawiścią i zwierzęcą rządzą zemsty. Więzienie nie mogło mnie przecież zmienić w takim stopniu, abym zdziczała do końca… Prawda?

            Straciłam co do tego pewność.

            Mimo wszystko dręczące mnie myśli nie stanowiły głównego problemu. Sen z powiek spędzał inny obraz, niż zakrwawione ciało eks-kata. To oczy. W czerni  źrenic Shikamaru odbijał się wciąż powracający koszmar. Gdy znalazł mnie w Sali Tortur, poczułam się jak najgorszy człowiek na świecie. Nie z powodu rozlewającej się wszędzie krwi i gęstej atmosfery śmierci wiszącej w powietrzu, a przez spojrzenie, którym złamał mnie w pół. Najpierw zobaczyłam w nim szok, całkowite niedowierzanie – mogłam sobie wyobrażać, co wtedy myślał. „Zrobiła to”, „zdradziła moje zaufanie”, „morderczyni”. Zaraz potem przyszła złość, chłód i, prawdopodobnie, czysta nienawiść. Bo czemu nie? Jaki miał powód, żeby jeszcze wierzyć w moją niewinność?

            Wysoki Sądzie, ten człowiek jest winny! Proszę go skazać na wieczną niemiłość i śmierć w więziennej samotności.

            Wyrok wykonano niezwłocznie, więzień trafił do celi. Tuż przedtem dostałam małą nagrodę – ostatni przejaw troski Shikamaru, kiedy założył na moje nagie, roztrzęsione ciało swoją bluzę. Jego zapach – papierosów, lekkiego potu oraz woni przeznaczonej tylko dla niego – i ciepłe ramiona otuliły mnie po raz ostatni, zanim do pomieszczenia wpadło dwóch strażników i trafiłam na odsiadkę.

            To dało mi nadzieję na dwa, może trzy dni. Pozwalało wciąż wierzyć, że nie zostałam przez niego skreślona z listy żywych, że przyjdzie w odwiedziny, powie kilka czułych słów, wybaczy i wyciągnie z tarapatów. Marzenia są dla ludzi, co nie? Najwidoczniej nie dla kryminalistów, ponieważ siedząc w więzieniu siódmy dzień, za kratami widywałam tylko przynoszących jedzenie wartowników. Więc i nadzieja szybko umarła.

            Przez małe okienko wpadał nikły snop światła; mogłam dostrzec w nim unoszący się w powietrzu kurz. Blask był lekko pomarańczowy, nie jasnożółty, jak przy wschodzie słońca, po czym wywnioskowałam zachód. Mówiło się, że czas w więzieniu płynął wolniej, ale nie do końca się z tym zgadzałam. Osobiście odczuwałam, jakby zapieprzał z prędkością światła. Chociaż to powinnam zapisać na konto letargów, które regularnie mnie dopadały, szczególnie w ciągu ostatnich dwóch dni. Całkowicie się załamałam – zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Moje stare, silne ja rozpadło się na kawałki i nic nie wskazywało, żebym szybko pozbierała je do kupy.

            — Temari – rozbrzmiało po celi.

            Przygryzłam kciuk prawej ręki – zabandażowany i włożony w prowizoryczny temblak. Ostry ból natychmiast rozszedł się po całej dłoni. Robiłam to za każdym razem, kiedy wydawało mi się, że zaczynam wariować. Czasem wyobrażałam sobie cudzą obecność w celi – Gaary, Sakury, Kankuro, jego – i wdawałam się w rozmowę. Ot tak, dla czystej przyjemności wypowiedzenia słowa na głos. Miałam jednak świadomość rzeczywistej nieobecności tych osób.

            — Temari!

            Uniosłam wzrok na postać stojącą po drugiej stronie krat. Luźne spodnie, czarny golf i zgniłozielona kamizelka. Ręce schowane w kieszeniach, postawa typowego lenia. Twarz wykrzywiał lekki grymas zniecierpliwienia. Shikamaru zawsze marszczył brwi dokładnie w taki sposób…

            Dziwne, zazwyczaj majaki były mniej realne.

            — Ruszaj się! – nakazał, kluczem zarazem otwierając drzwi do celi. – Idziemy na przesłuchanie.

            Och, czyli to nie zwykłe mary?

Pokój przesłuchań wyglądał tak samo, jak go zapamiętałam: małe pomieszczenie, na środku stół i krzesło, po lewej stronie od wejścia wisiało lustro weneckie. Widok ten wywołał nieprzyjemne wspomnienia, które natychmiast stłamsiłam, koncentrując się na stawianych krokach. Chociaż przynoszono mi posiłki, notorycznie ich odmawiałam, w skutek czego stopniowo opadłam z sił witalnych. Teraz, zadyszana po krótkiej wędrówce, byłam bliska omdlenia z wyczerpania.

Gdy usiadłam na krześle, Shikamaru bez ostrzeżenia i całkowicie brutalnie, szarpnął moimi kajdankami w górę, wywołując tym samym ból. Miałam wrażenie, jakby całe ciało krzyczało w agonii przy każdym najmniejszym ruchu, a co dopiero przy akcie agresji z czyjejś strony. Nie miałam nawet siły, żeby powstrzymać udręczony jęk.

— Aż tak mnie teraz nienawidzisz? – spytałam cicho, kiedy za pomocą klucza, widocznie rozdrganymi dłońmi, próbował odbezpieczyć kajdanki. Shikamaru nie odpowiedział, ale przecież mogłam zwalić winę za to na niedosłyszenie. Tylko kogo chciałam w ten sposób oszukać? Chyba wyłącznie siebie, nie potrafiąc zaakceptować prawdy: on rzeczywiście mnie nienawidził. – W normalnych okolicznościach nigdy byś mnie nie skrzywdził… – dodałam jeszcze cichszym głosem.

Zdjąwszy mi kajdanki, cofnął się o krok. Bezradnie opuściłam ramiona i zaczęłam obserwować jego czarne buty. Dlaczego nie odchodził? Nie chciałam nawet myśleć, że mógłby być osobą, która zastąpi Ibikiego na miejscu kata. Tortury z ręki ukochanego unicestwiłyby mi serce.

Dźwięk otwieranych drzwi i tupot czyichś stóp przyjęłam niemal z dziką ulgą.

— Nie próbuj żadnych sztuczek – odezwał się tym samym tonem co w celi. – Zdjąłem ci kajdanki, ponieważ Ino potrzebuje dostępu do twoje chakry. – Dopiero po dłuższej chwili zdołałam dopasować imię do odpowiedniej twarzy. Yamanaka Ino. Więc nadszedł czas na grzebanie w głowie. – Jeśli będziesz stawiać opór, będziemy musieli użyć siły. – Ledwie zdążyłam się zastanowić, kto miałby piastować funkcję boksera, nim dodał pochyliwszy się nade mną:

— Ja będę musiał użyć siły.

Uniosłam wzrok. Rozwarłam spierzchnięte wargi, udręczonym spojrzeniem chcąc dać Shikamaru do zrozumienia, że jego zachowanie mnie zabija. Jednocześnie ciężko było mi się skupić na czymkolwiek innym, niż na obserwacji jego ust i badaniu skrawek po skrawku rysów twarzy. Dobry Boże, znów nie golił się od co najmniej dwóch dni. Z wrażenia wstrzymałam oddech, a uświadomiwszy to sobie czym prędzej zmusiłam się do normalnego oddychania i spuściłam wzrok.

Stałam się słaba. Do tej pory jakoś radziłam sobie z ukrywaniem emocji. Pozwoliłam wszystkim uwierzyć, a w szczególności Shikamaru, że już nic do niego nie czuję. Do czasu. Wszystko na tym pieprzonym świecie działo się do czasu. Lecz teraz, po tygodniu świrowania na punkcie morderstwa Ibikiego i głodówki, po prostu nie miałam na to siły. Kotara opadła, maskaradowy spektakl skończony, główna aktorka zrzuciła maskę.

— Będę grzeczna – powiedziałam niby z przekąsem, niby nonszalancko. Rozchwiany głos zdradzał jednak wszystko.

Shikamaru opuścił pokój przesłuchań, z całą pewnością zajmując miejsce za lustrem weneckim, żeby w każdej chwili zainterweniować. Nie doczeka tego, obiecałam sobie. Choćbym miała zostać upokorzona i poniżona, nigdy nie pozwolę, aby bił mnie mężczyzna, którego kocham.

— Temari – zaczęła niepewnie Ino. Odchrząknąwszy ciągnęła dalej. – Muszę wejść do twojego umysłu i przejrzeć twoje wspomnienia. Nie ukrywam, że będzie dla ciebie lepiej, jeśli nie będziesz stawiać oporu. Technika, której użyję potrafi być niekiedy bardzo bolesna…

— Nie wiem, czy zauważyłaś, ale ból fizyczny nie robi już na mnie wrażenia – przerwałam jej i spojrzałam w miejsce, z którego dochodził głos. Zdziwiłam się, widząc po drugiej stronie stołu niezwykle piękną kobietę, w długich, rozpuszczonych włosach; bestia od czasów wojny jeszcze wypiękniała. To głupie, ale od zawsze uważałam ją za rywalkę w walce o serce Shikamaru. W tym momencie biła mnie na łeb, na szyję urodą i… Wszystkim. W końcu nie była mordercą.

Uśmiechnęła się delikatnie, jakby ze współczuciem. Dopiero teraz zauważyłam, że nie tylko znajdywała się naprzeciw mnie, ale ponadto zajęła miejsce siedzące. Wydedukowałam, iż krzesło musiała przynieść ze sobą. Wykazała się niebywałą odwagą, zbliżając się do okrutnej kryminalistki na tak niewielką odległość, jak długość stołu, czyż nie?

— Ból, który mogę ci sprawić, nie będzie fizyczny, Temari. – Ułożyła splecione dłonie na blacie. – Kiedy już wejdę do twojego umysłu, będę mogła sprawić ci psychiczny ból, podsunąć ci straszne obrazy, będę nawet w stanie sprawić, że na czas działania techniki, oszalejesz. – Zamilkła, czekając, aż przyswoję wszystkie informacje. – Ale nie chcę tego robić. Chcę tylko, żebyś pozwoliła mi przejrzeć twoje wspomnienia. Pozwolisz mi na to?

Przytaknęłam. W końcu i tak nie zamierzałam z tym walczyć.

— Dobrze. – Wyprostowała się na siedzeniu. W kontraście ze mną – przygarbioną i wymizerniałą, wyglądała niczym bogini. – Podaj mi proszę ręce. – Wyciągnęła do mnie ramiona, cierpliwie czekając na reakcję. Z lekkim opóźnieniem spełniłam prośbę. – Teraz połączę swoją chakrę z twoją, aby następnie przeniknąć do twojej podświadomości i mózgu. Tam zacznę otwierać kolejne bramy pamięci, więc dobrze by było, gdybyś zamiast utrudniać, po prostu je otworzyła, bo sforsowanie ich sprawi, że poczujesz przenikliwy ból głowy. Kiedy zacznę przeszukiwać wspomnienia możesz odczuć zawroty głowy, ponieważ niektóre obrazy mogą przemykać ci przed oczami bardzo szybko. Jakieś pytania?

— Tylko jedno. – Skinęła głową, abym kontynuowała. – Czy ta technika jest dozwolona?

Na twarzy Ino pojawił się krzywy uśmieszek.

— Masz rację, jest ona zakazana ze względu na ingerowanie w cudzą chakrę. – Tak jak myślałam. Nie podejrzewałam Ino o bycie takim ziółkiem. Grzebanie w zakazanych księgach? – Ale nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. Nauczyłam się jej sama, opracowując własną technikę. Poza tym, koniec końców jest ona przydatna w sytuacjach takich, jak ta.

Wzruszyłam ramionami, nawet nie starając się udawać wyluzowanej, w wyniku czego zapewne wyglądałam, jakbym kuliła się ze strachu.

— Nie oceniam – rzuciłam, skupiając się na delikatnym dotyku jej dłoni. W tym samym momencie poczułam mrowienie w palcach i obecność cudzej energii w kanałach chakry; przedziwne uczucie. – Zaczęłaś?

Przytaknęła i przymknęła powieki. Postanowiłam iść za jej przykładem. Mięśnie miałam napięte ze stresu, w końcu nie co dzień ktoś próbował wtargnąć do mojego umysłu. Tym bardziej, że wielu wspomnień nie chciałabym pokazywać akurat Ino…

— On też ciężko to przechodzi – usłyszałam jakby tuż przy uchu jej głos, jednak gdy otworzyłam oczy, dalej siedziała na swoim miejscu, skupiona, pogrążona w medytacji. Zrozumiałam, że mówiła do mnie poprzez swoją technikę. – Może na początek to ja pokażę ci swoje wspomnienie?

Nie zdążyłam odpowiedzieć, a obraz jak żywy stanął mi przed oczyma.

Zobaczyłam siebie i Shikamaru, scenę zaledwie sprzed kilkunastu minut. Nara pochylał się nade mną, kiedy ze ślepą fascynacją się w niego wpatrywałam. Wyglądałam nawet gorzej, niż przypuszczałam; rozpuszczone włosy do ramion sklejone brudem w przetłuszczone strąki, jedno oko z lekką opuchlizną, usta popękane, cera blada, niemal przezroczysta od braku witamin i słońca, a nie jak zwykle opalona. Istny wrak człowieka. W za dużej bluzie Shikamaru wyglądałam przekomicznie.

— Będę grzeczna. – Usłyszałam jakieś skrzeczenie. Zupełnie nie brzmiało to jak mój głos. Naprawdę stałam się tak żałosna?

Podczas gdy moje ciało ze spuszczoną głową siedziało na krześle, Shikamaru odwrócił się w moją stronę, albo raczej osoby, którą teraz byłam, czyli Ino. Poczułam współczucie – nie swoje, kiedy tu spoglądał, spojrzeniem mówiącym „Dłużej tu nie wytrzymam.”. Już miał mnie wyminąć i wyjść, lecz niespodziewanie zatrzymałam go wyciągniętą ręką i przytuliłam do siebie. Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś poczuję ciepło i zapach jego ciała.

— Nie skrzywdź jej bardziej, niż będzie to konieczne, proszę – wyszeptał mi wprost do ucha.

Obraz zniknął, powróciłam do spostrzegania wszystkiego z własnej perspektywy, ciężko dysząc. Emocje, znów te cholerne emocje…

— Widzisz? – Odezwał się głos Ino. – Chociażby dla niego, pozwól mi bez przeszkód zobaczyć twoje wspomnienia.

Trafiła w czuły punkt i doskonale o tym wiedziała.

— Co powinnam zrobić?

— Zamknij oczy – poleciła. – Nie czujesz tego, ale dotarłam już do drzwi twojej pamięci, teraz potrzebuję, abyś je otworzyła. Musisz to sobie zwizualizować: wyobraź sobie, jak stoję przed rzędem czarnych drzwi w białym pomieszczeniu, wyobraź sobie tabliczki na drzwiach, każda z nich ma inny napis. My, ludzie, nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale każde wspomnienie kategoryzujemy, zazwyczaj wyznacznikiem jest czas: dzieciństwo, lata akademii, wiek młodzieńczy i tak dalej. Czasami zdarza się, że tworzymy osobne pokoje na wydarzenia, które miały duży wpływ na nasze życie, u ciebie na przykład widzę tabliczkę z napisem „WOJNA”. Są też inne. Musisz je sobie wyobrazić, a następnie otworzyć przede mną wszystkie drzwi…

— Wszystkie? A nie wystarczy, że udostępnię ci wspomnienia z ostatnich lat? – spytałam niezadowolona. Nie uśmiechało mi się dzielenie z Ino pewnymi osobistymi wspomnieniami.

— Często niektóre wspomnienia gdzieś się gubią, wtedy nie możemy ich sobie przypomnieć. Mówiłaś, że nie pamiętasz chwili mordowania Ibikiego, dlatego podejrzewam, że podświadomie ukryłaś je w nieodpowiednim pokoju.

— Niech będzie.

Niepocieszona, zaczęłam wykonywać polecenia Ino. W wyobraźni stworzyłam wszechstronny, biały pokój – właściwienie potrafiłam określić, gdzie kończyły się jego granice. Wzdłuż ściany umieściłam szereg czarnych, stalowych drzwi; od razu na myśl przyszedł mi materiał, z którego zrobione były moje wachlarze – praktycznie niezniszczalny. W pewnym momencie zorientowałam się, że celowo próbowałam zrobić drzwi solidniejszymi, żeby Ino rzeczywiście nie mogła za nie zajrzeć bez pozwolenia.

Jeszcze zanim wyobraziłam sobie Ino, postawiłam przed drzwiami samą siebie. Przeszłam się po pokoju, czytając tabliczki na drzwiach. Zdziwił mnie widok tak wielu kategorii. Niestety, jedną z nich okazał się być Shikamaru. Intuicyjnie wzmocniłam te jedne drzwi, co uświadomiła mi sama Ino:

— Powiedziałam  w s z y s t k i e…

— Wal się – warknęłam.  – Te pozwolę ci zobaczyć dopiero w ostateczności.

Zobaczyłam… Nie, raczej odczułam jej wielkie niezadowolenie. Zaraz potem otworzyłam pozostałe drzwi, wizualizując obok siebie Yamanakę. W mojej głowie wyglądałam nienagannie, zadbana i wyniosła jak zwykle, dlatego nie oszczędziłam sobie przyjemności dogryzienia rywalce i, będąc od niej o kilka centymetrów wyższą, z niewypowiedzianą satysfakcją spojrzałam na nią z góry. I zaprosiłam do środka.

Nie potrafiłam określić, ile czasu zajęło Ino przejrzenie wszystkich wspomnień, miałam jednak wrażenie, że dosłownie moment. Obrazy przelatywały przed moimi oczyma niekiedy w zastraszająco szybkim tempie. Otaczały mnie ze wszystkich stron, powodując, jak to właścicielka techniki przewidziała, mocne zawroty głowy. Parę razy myślałam, że dosłownie za moment puszczę pawia. Co jakiś czas jedno ze wspomnień zatrzymywało się na dłużej, przeważnie dotyczące przesłuchań, albo misji, na których mogłam dokonać zarzucanych mi zbrodni. Wtedy, za każdym razem, obraz urywał się niespodziewanie, dokładnie w tych momentach, gdzie traciłam pamięć.

— Co sądzisz? – spytałam, kiedy uznałam, że Ino skończyła robotę. Byłam znudzona oglądaniem scen, które przecież doskonale znałam, w dodatku zaczęłam odczuwać przejmujący ból głowy. Chciałam to zakończyć i iść spać w obskurnej celi na zimnej podłodze.

— Że schowałaś to wszystko tam, gdzie nie chcesz mnie wpuścić – odparła rozdrażnionym głosem. Ona również odczuwała już zmęczenie, a brak rezultatów śledztwa tylko ją podburzał.

— Niby dlaczego tam, co? Przecież Shikamaru nie ma z tymi sprawami nic wspólnego, a przynajmniej nie miał do póki mnie nie aresztowaliście.

— Wręcz przeciwnie, ma. – Spojrzałam na Ino jak na idiotkę. Całkowicie nie potrafiłam zrozumieć jej toku myślenia. Usta po raz kolejny wygięła w złośliwym uśmieszku, jednocześnie mając w sobie coś smutnego. – Według mnie to naturalne, że podświadomie ukrywasz wspomnienia za drzwiami, za którymi jest to, o czym wolałabyś zapomnieć. Bo tak jest, mam rację? Próbujesz zapomnieć o Shikamaru, najwyraźniej z marnym skutkiem. – Zaśmiała się niemalże szczerze, jakby ze zrozumieniem. – Skąd to wiem? Ponieważ gdybyś o nim zapomniała, te drzwi nie byłyby w tak dobrym stanie. – Skinęła głową na obdrapane, mocno zniszczone drzwi z napisem „DZIECIŃSTWO”.  – Wyglądałyby gorzej niż te. Ty jednak o nie dbasz, co znaczy, że dbasz o wspomnienia zawarte w pokoju. – Zmierzyła mnie wszystkowiedzącym spojrzeniem. – Mylę się?

Ciężko było mi przyjąć porażkę, ale Ino miała absolutną rację, a ja nie posiadałam żadnych argumentów na swoją obronę. Chcąc nie chcąc, musiałam przyznać przed samą sobą, że dbałam o te wspomnienia jak o własne życie.

Jednakże zamiast odpowiedzieć, otworzyłam drzwi…

...I pożałowałam tego już przy pierwszym wspomnieniu.

Siedziałam przy biurku nad stosem dokumentów. Po prawej stał kubek z kawą, pod nim widniała zaschnięta plama na teczce, na szczęście w środku znajdowały się moje osobiste notatki, a nie ważne pisma. Po lewej piętrzyła się wieża makulatury, zza której wyglądał Shikamaru, z głową podpartą na dłoni. Łapiąc moje spojrzenie, ziewnął potężnie, a ja podchwyciłam odruch. Oboje zaśmialiśmy się niemrawo.

— Kończymy, czy zrobić kolejną kawę? – spytał zmęczonym głosem; dostał już nawet sennej chrypki.

Spojrzałam na ścienny zegarek – wskazywał godzinę drugą w nocy z hakiem. Egzamin na Chunnina zbliżał się wielkimi krokami, przysporzyło nam jako organizatorom masę papierkowej roboty. Sprawę pogarszał fakt, że druga część egzaminu miała odbyć się w Sunie, przez co musieliśmy załatwić wiele potrzebnych pozwoleń. Nie było szans, żebyśmy dzisiaj się ze wszystkim wyrobili, nawet gdybyśmy siedzieli nad tym do rana.

— Kończymy – westchnęłam i przeciągnęłam się na krześle. Mięśnie ścierpły mi od siedzenia w jednej pozycji przez wiele godzin, a tyłek… Dawno już mnie tak nie bolał.

Od razu po wyjściu z biura otoczył nas przyjemny, pobudzający chłód nocy. Wiatr tego dnia wiał wyjątkowo mocno, niebo pokrywały pierzaste chmury.

— Co powiesz na drinka na dobry sen? – zagaił Nara. Rzuciłam mu rozbawione spojrzenie.

— Chcesz przez to powiedzieć, że ktokolwiek w wiosce sprzedałby alkohol takiemu gówniarzowi, jak ty?

Skrzywił się i machnął na mnie ręką.

— Spokojnie, młody, znam miejsce, gdzie nawet ty będziesz mógł się napić.

— To, że skończyłaś dziewiętnaście lat, nie oznacza, że możesz się z tego powodu wywyższać.

— Więc mamy odmienne zdanie. — Uśmiechnęłam się kokieteryjnie. – P i ę t n a s t o l a t k u.

— Zamknij się, za tydzień skończę szesnaście lat!

Tu obraz przeskoczył do kolejnej sceny z tej nocy. Wyglądało to tak, jakby ktoś przesuwał taśmę wideo do przodu – nie wątpiłam, że odpowiedzialna za to była Ino.

Siedziałam okrakiem na kolanach Shikamaru, który z kolei siedział wyciągnięty na moim hotelowym łóżku. Za oknem już świtało, a my byliśmy kompletnie pijani – z tego co pamiętałam, następnego dnia nie tknęliśmy dokumentów nawet palcem, boleśnie kacując pełną dobę. Razem kacując. W moim hotelowym łóżku.

To tamtego dnia rozpoczął się nasz tajny romans.

Pochylając się nad nim, zetknęłam ze sobą nasze usta. Pocałunek z początku był niezdarny i trochę nieporęczny dla nas obojga. Spojrzawszy w oczy Shikamaru nie do końca potrafiłam odczytać jego reakcję. Swoją odszyfrowałam natychmiast: całkowite zażenowani. No halo! Właśnie pocałowałam chłopaka młodszego ode mnie o całe trzy lata i miesiąc. Problem tkwił w tym, że będąc w towarzystwie Nary, nigdy nie odczuwałam tej różnicy wieku; nadrabiał ją intelektem i to jak cholera.

— Ja… – zaczęłam, chcąc się jakoś usprawiedliwić. Nic nie przychodziło mi do głowy, oprócz: chciałam to zrobić dawno temu!

Na szczęście Shikamaru nie potrzebował słów. Wpił się w moje usta, z każdą kolejną chwilą radząc sobie z pocałunkiem coraz lepiej. Wkrótce potem pożądanie wzięło nas w swoje obroty i nieporadność odeszła w niepamięć — odnaleźliśmy wspólny rytm, dopasowując do siebie nasze ciała, dzieląc uczucia. Nie kochaliśmy się, to przyszło dużo, dużo później, mimo to moja sukienka i jego odzież wierzchnia powędrowały w kąt. Nigdy przedtem nie czułam się tak bezwstydnie dobrze, delektując się dotykiem drugiej osoby na nagiej skórze.

Sceneria nagle się zmieniła, kolejne wspomnienie ukazywało wydarzenie z plus-minus roku później. Tym razem leżeliśmy w łóżku w mojej sypialni w Sunie, goluścy aż miło. Naraz ogarnęło mnie pieprzone zażenowanie i byłam pewna, że moja twarz w ciele poza wspomnieniem, przybrała purpurowych kolorów. Za nic w świecie nie chciałam, żeby Yamanaka Ino oglądała, jak przeżywałam swój pierwszy w życiu orgazm spowodowany seksem oralnym!

Jęknęłam głośno z podniecenia, walcząc jednocześnie z sobą o kontrolę — oczywiście bezskutecznie. W pięściach zacisnęłam materiał pościeli, plecy wyginając w idealny łuk. Nigdy, przenigdy bym nie pomyślała, że język Shikamaru mógłby poruszać się tak sprawnie. Oh mój…

Doszłam, ogłaszając to podniosłym krzykiem. Podczas gdy ja dalej wiłam się z przyjemności na pościeli, Nara wyszedł spod kołdry i zaczął obsypywać pocałunkami moją twarz.

— Wszystkiego najlepszego – szepnął mi na ucho. No tak, teraz sobie przypominałam, z którego dnia przeżywałam wspomnienie: moich dwudziestych urodzin. A zaistniała sytuacja, była moim prezentem urodzinowym.

— FUUUJ, JESTEŚCIE OBRZYDLIWI! – krzyk Ino przerwał transmisję wspomnień. Z powrotem znalazłyśmy się w białym pokoju przed otwartymi drzwiami. Kiedy na nią spojrzałam, udawała, że wymiotuje.

— Nikt nie kazał ci tego oglądać – syknęłam wściekle przez zaciśnięte zęby.

— Owszem, głupi Naruto-Kage kazał! – Mówiąc, wachlowała twarz dłońmi, jakby nadal nie mogła ochłonąć po tym, co zobaczyła. – Boże, Shikamaru to mój przyjaciel, a widziałam jak on, kobiecie, fuuuuuuuj! Jak ja mu teraz spojrzę w oczy?

Intensywność mojej złości wskoczyła na kolejny poziom.

— Przymknij się! Wcześniejsze wspomnienia jakoś oglądałaś z mniejszym zainteresowaniem – żachnęłam się.

— Tak ci się tylko wydaje, bo wtedy nie przywiązywałaś większej wagi do tego, co oglądam. Teraz chciałabyś kontrolować sytuację, dlatego podświadomie śledzisz każdy mój ruch. Po dzisiejszym dniu będę znała twoje życie od podszewki, Temari, czy tego chcesz czy nie. – Westchnęła i przyłożyła palce do skroni. – Między innymi dlatego ta technika jest zakazana.

— Nie powiem, żeby ta informacja mnie ucieszyła – burknęłam pod nosem.

Wtedy, nie wiedzieć czemu, Ino na mnie naskoczyła:

— Ty naprawdę nic nie rozumiesz, prawda? – spytała pełna pogardy. W odpowiedzi gniewnie zmarszczyłam brwi. – Nie tylko ja z mojego klanu znam tę technikę. Mamy co najmniej trzech ludzi w Korzeniu lub ANBU, którzy posługują się nią lepiej ode mnie, ponieważ nie odkryli jej przez przypadek, a zostali jej nauczeni celowo. Oni nie bawiliby się z tobą w podchody, jak ja, a wtargnęliby do twojego umysłu na siłę, zostawiając cię po przesłuchaniu z głową pękającą w szwach z bólu. I wtedy to jakiś obcy facet zobaczyłby, jak Shikamaru robi ci dobrze i całą masę innych rzeczy! – Zbliżyła się do mnie i dźgnęła palcem wskazującym w klatkę piersiową. – Ale jestem tutaj ja, osoba, którą doskonale znasz. I robię to wszystko, ponieważ Shikamaru poprosił jako swoją przyjaciółkę o gigantyczną przysługę. Ponieważ doskonale wiedział, z czym wiąże się użycie tej techniki. Zaufał mi, zdając sobie sprawę z tego, że część twoich sekretów dotyczy również jego. – Uniosła twarz ku górze, prawdopodobnie próbując zapanować nad złością. Po chwili odsunęła się na pewną odległość i spoglądając na mnie przez ramię, dodała:

— Może w końcu zaczniesz zauważać i doceniać, co ten zakochany dureń dla ciebie robi, zamiast zgrywać najbardziej pokrzywdzoną, co?

— On mnie nienawidzi, a nie kocha  – sparowałam odruchowo, bez zastanowienia.

— Musisz być albo nadzwyczaj głupia, albo czymś zaślepiona, skoro nie dostrzegasz jego uczuć – rzuciła oschle. – Pokazać ci coś?

Po raz kolejny nie zdążyłam w jakikolwiek sposób zareagować, a wspomnienie Ino zalało moje myśli. Nie znałam pokoju, w którym zjawiłam się pod jej postacią, ale czułam się w nim bezpiecznie i swojsko. Siedziałam na łóżku, na kolanach trzymając głowę Shikamaru. Jego ramię oplatało mnie w pasie, nos i całą twarz wtulał częściowo w podołek, częściowo w brzuch. I płakał.

— Nie wiem już, co powinienem zrobić, jak jej pomóc… – chlipiał. – Czy w ogóle powienienem jej pomagać? Nie wiem już, co o tym wszystkim myśleć… Jestem wykończony Ino, wszystkie dowody ją obciążają. Sam zaczynam wierzyć w jej winę, chociaż nie chcę…

Przyciągnęłam jego głowę bliżej siebie, jeszcze mocniej go tuląc.

— Może rzeczywiście powinieneś posłuchać Naruto i oddać tę sprawę komuś innemu?

— Wtedy zadręczałbym się jeszcze bardziej, nie mając nad tym wszystkim kontroli.

— Shikamaru – zaczęłam niepewnie. – Nie chciałam tego mówić, ale nie uważasz, że ta gra może nie być warta świeczki? – Zerwał się z kolan, podparłszy na ramieniu. Teraz z bliska mogłam zobaczyć mokre od łez policzki. – Miałam na myśli… Przecież już prawie o niej zapomniałeś, prawda? Wcześniej, przed tą sprawą. Może lepiej by było, gdybyś znowu to zrobił…

Opadł z powrotem na kolana.

— Nigdy o niej nie zapomniałem, Ino. Nawet na jeden dzień.

Wróciłam do białego pokoju, roztrzęsiona bardziej niż wcześniej. Jednakże Yamanaka nie dała mi chwili wytchnienia, od razu ponownie zabierając się za wertowanie moich wspomnień. Z całych sił starałam się nie śledzić jej poczynań, ale to okazało się silniejsze ode mnie. Znów, od nowa zmuszona byłam przeżywać najgorsze chwile mojego życia. Gdy znalazłam liścik od Shikamaru i w złości oraz z rozżalenia zdemolowałam pokój hotelowy, gdy nocami wypłakiwałam morze łez, gdy całowaliśmy się w celi, gdy uczyłam się żyć z jątrzącą się raną w sercu. Aż doszłyśmy do wydarzeń najnowszych, a wtedy wszystko, co widziałam, to nienawidzące oczy Shikamaru.

Nagle poczułam opuszczającą mnie obecność Ino. W sali przesłuchań wróciłam do żałosnej, pochylonej nad blatem stołu, ledwo trzymającej pion siebie. Oczy zaszły mi mgłą, co oznaczało łzy. Myślałam, że nie miałam już sił na płacz, ale srogo się pomyliłam — niemalże jakbym wypłakiwała duszę. Okropne uczucie z sekundy na sekundę narastało, wszystkie te przed chwilą przeżyte wspomnienia rezonowały. Nie wytrzymywałam żyjących we mnie emocji, to za wiele, jak na jednego człowieka…

— Dlaczego? – warknęłam przez szloch. Ino nie zareagowała. Pięściami przetarłam mokre oczy, oczyszczając pole widzenia. – Dlaczego, do cholery, pokazałaś mi te dwa wspomnienia? Myślisz, że w obliczu wszystkiego, co się wydarzyło, to ma najmniejsze znaczenie?! No odpowiedz, w końcu teraz wiesz już o mnie absolutnie wszystko!

Rozryczałam się na dobre, tak, jak jeszcze nigdy w życiu. Łzy spływały po policzkach całymi strumieniami, gluty również, nie mówiąc o tym, że ledwo łapałam oddech.

— To nie ma sensu. – Usłyszałam głos Yamanaki. W tej chwili miałam ochotę ją udusić, zabić na miejscu, rozszarpać z nienawiści, ponieważ kazała mi przechodzić przez to wszystko jeszcze raz.

— CO NIE MA SENSU, DO CHOLERY?! – wydarłam się, wstając.

— Wasze rozstanie, sposób, w jaki ty je pamiętasz i on… To nie ma najmniejszego sensu…

Więcej nie usłyszałam. Przez myśl przeszły mi słowa, przeczytane niegdyś w starej księdze okultystycznej: Wypuść sierp o zachodzie słońca.

Zaraz potem zemdlałam.

~*~

Temari upadła na kolana, uderzając bokiem w kant stołu. Nie wydała przy tym żadnego jęku bólu. Ba! O ile jeszcze chwilę wcześniej po pomieszczeniu roznosił się jej szloch i ciężki oddech, tak teraz zamilkła zupełnie. Podczas upadku instynktownie wyciągnęła przed siebie dłonie i podparłwszy się na nich ochroniła twarz przed bliskim spotkaniem z twardą, betonową posadzką. Przyjąwszy ni to klęczącą, ni to siedzącą postawę, pozostawała nieruchoma, twarz skrywając za kaskadą brudnych włosów. Nie sposób było określić targających nią emocji aż do momentu, w którym z głośnym świstem nie wypuściła powietrza z ust — jak gdyby wzdychała z ulgą.

Ino, nieco skonfundowana, również wstała od stołu, zbliżając się do więźnia.

— Temari? Wszystko w porządku? – spytała. Nie usłyszawszy odpowiedzi wezbrała w niej złość. Myślała, że udając zmęczenie przerwie przesłuchanie? Niedoczekanie! – Temari, wstawaj – zaczęła ostro – jeszcze nie skoczyłyśmy!

Ponowny brak jakiejkolwiek reakcji.

Marszcząc brwi, Yamanaka skrzywiła się wyraźnie. Nie będzie jej więźniarka olewać, stwierdziła. Kucając tuż przed Temari, pomachała jej dłonią przed twarzą — nadal nic.

— No halo, nie śpimy! Wstawaj na nogi, do cholery, nie mam całego dnia. Może pokazałaś mi swoje wspomnienia, ale nadal nie otrzymałam potrzebnych informacji. Tak łatwo mi się nie wywiniesz, No Sabaku. – Pochyliwszy się tuż nad jej głową, dodała chłodno:

— Wiesz, oprócz czytania myśli znam jeszcze kilka sztuczek. Niestety bardziej bolesnych.

I wtedy to się stało; chcąc potrząsnąć ramieniem dziewczyny, wyciągnęła ku niej rękę, jednak nie zdołała urzeczywistnić swoich planów. Ledwie zdążyła zarejestrować szybki ruch, a już, czuła na swoim nadgarstku silny, wręcz miażdżący uścisk.

— Masz racje, kochana. – Usłyszała kobiecy głos, niepodobny do głosu Temari, chociaż słowa wyszły z jej ust. – Nasza zabawa dopiero się zaczyna!

Gdy podniosła głowę, odgarniając z twarzy włosy, Ino zobaczyła w jej oczach coś obcego. Nie potrafiła tego dokładnie określić, ale pod ostrzałem tego wzroku, poczuła się osaczona, a po kręgosłupie przebiegł jej dreszcz przerażenia. Tęczówki wydawały się nie tylko ciemniejsze, niż jeszcze kilka minut wcześniej, ale również czaił się w nim jakiś – ni to zwierzęcy, ni diaboliczny – błysk.

— Mała rada na przyszłość, blondyneczko – syknęła No Sabaku, przybliżając się do oblicza Ino na odległość kilku milimetrów. – Nie lubię, kiedy ktoś wchodzi na mój teren bez pozwolenia.

Wystarczył jeden ruch jej ręki, aby złamać Yamanace prawy nadgarstek. Głuchy trzask kości odbił się echem po pomieszczeniu wraz z wtórującym mu krzykiem bólu dziewczyny.

— Kurwa! – krzyknęła wściekle Ino, odskakując na niewielką odległość. – Pojebało cię, czy co?

Odruchowo złapała się za złamany nadgarstek, z otwartymi ustami wpatrując się w siedzącą naprzeciw niej kobietę. Zupełnie nie rozumiała zaistniałej sytuacji. Dlaczego tak nagle ją zaatakowała? Przecież jeszcze przed chwilą z nią współpracowała! Nie, właściwie to jeszcze przed chwilą Temari była zaledwie kłębkiem nerwów, rozhisteryzowaną dziewczyną, która najwidoczniej nie radziła sobie z tłumionymi przez lata emocjami… I tak nagle, w przeciągu zaledwie sekundy, przeistoczyła się w kogoś zupełnie innego.

— Lepiej uważaj na język, bo jeszcze ci go wyrwę – stwierdziła spokojnie No Sabaku, wstając na nogi i niespiesznie wodząc wzrokiem po pomieszczeniu. Sprawiała wrażenie, jakby odkrywała je na nowo. – Co za nora – zaczęła zrzędliwie – i w dodatku żadnych zabawek. Poprzednio przynajmniej miałam dobre zaopatrzenie.

— O czym ty znowu bredzisz? – odwarknęła, jednocześnie lecząc swoją rękę i nie spuszczając więźnia z oczu. – Przestań pieprzyć jakieś farmazony i siadaj na tyłku, żebyśmy mogły dokończyć przesłuchanie. Miałaś być grzeczna – wysyczała przez zęby – a w zamian ja miałam być dla ciebie łagodna, pamiętasz? Więc się, kurwa, zastosuj, bo w przeciwnym razie porozmawiamy sobie zupełnie inaczej.

— Grozisz mi? – odparła sucho, ponownie przenikając Ino chłodnym spojrzeniem.

— Raczej stwierdzam fakt.

— Och, musisz zapamiętać jeszcze jedną zasadę, złotko, i lepiej dla ciebie, żeby zakorzeniła się w twoim ptasim móżdżku na dobre. Mnie się nie rozkazuje!

W jednej chwili sylwetka Temari rozmyła się w powietrzu i zmaterializowała tuż przed Yamanaką; ręką powędrowała do szyi dziewczyny, mocując uścisk na wysokości krtani.

— Ostrzegałam cię, żebyś zważała na słownictwo – syknęła, z frywolnym uśmiechem przyglądając się walczącej o choćby najmniejszy oddech blondynce. Dziewczyna desperacko próbowała odgiąć jej palce, zamachnąć się na nią pięścią, kopnąć, cokolwiek, byleby tylko się uwolnić. Ona jednak zdawała się delektować widokiem siniejącej twarzy. – Pasuje ci fioletowy, wiesz? Właściwie wdzianko też masz niczego sobie, ale zdecydowanie wolę ten kolor z twojego lica – naigrywała się.

Nagle tuż za nią rozległ się huk. Ktoś z rozmachem otworzył drzwi, a zaraz po tym jej dłoń zaczęła się rozwierać, palec po palcu, umożliwiając Ino zaczerpnięcia tlenu. Straciła kontrolę nad swoim ciałem.

— Co ty wyprawiasz? – gniewny głos Shikamaru rozniósł się po pomieszczeniu. Stał trzy metry za Temari, trzymając ją w swojej technice wiązania cienia.

— Ach, no oczywiście! Jeszcze ciebie mi tu brakowało, chłopczyku – mruknęła niezadowolona No Sabaku. –  A myślałam, że skutecznie się ciebie pozbyłam i to już jakiś czas temu… Dlaczego nie potrafisz zrezygnować, co? – W pokoju zaczął hulać wiatr; z początku delikatny wietrzyk stopniowo przybierał na sile, w końcu przeistaczając się w gniewny huragan. – Powiedziałabym, że się za tobą stęskniłam, ale byłoby to kłamstwo – przekrzykiwała świst powietrza – a to jest domeną mężczyzn, nie kobiet!

Wiatr z pełną siłą uderzył w Shikamaru, powalając go na najbliższą ścianę. Upadłszy na posadzkę rękoma osłonił oczy, chroniąc się przed kolejnymi falami ataków niosących ze sobą drobinki brudu i piasku. Był oszołomiony zaistniałą sytuacją i dodatkowo martwił się o Ino. Przecież zdążył na czas, prawda? Nie wiedział też, czy nagła wichura nie wyrządziła jej krzywdy. Ha! Wichura! Jakim w ogóle cudem Temari zdołała rozpętać coś tak potężnego przy jej obecnej kondycji fizycznej? I przecież…

— Jak? – wychrypiał, kiedy wiatr się uspokoił, a mini piaskowa burza opadła. Siedząc wciąż pod ścianą, obserwował, jak ktoś obcy w ciele osoby, którą darzył głębokim uczuciem, zbliżał się ku niemu. Te oczy! Wiedział, że to nie Temari przez nie patrzyła. – Przecież byłaś związana moim cieniem, nie mogłaś się ruszyć…

— Władcy wiatru nie potrzebują waszych śmiesznych pieczęci, żeby władać żywiołem.

— Kim niby są władc... – Nie dokończył, gdyż wtedy dziewczyna kucnęła tuż przed nim, kładąc mu na ustach swój wskazujący palec.

— A, a, a – mruczała, stukając palcem do rytmu o wargi Shikamaru. – Kobiety też mają prawo do swoich tajemnic, chłopcze. – Drugą ręką szybko sięgnęła do kabury umiejscowionej na udzie Nary i wyciągnęła z niej kastet na cztery palce z ostrym zakończeniem przypominającym nóż na długości oraz trójkątnymi ostrzami na jego boku. Wpasowując dłoń w dziury, natychmiast wprowadziła w metal swoją chakrę i przyłożyła broń do szyi Shikamaru – wszystko to w nie więcej niż dziesięć sekund.

— Temari – zaczął spokojnie, wpatrując się w oczy kobiety. I znów doskonale zdawał sobie sprawę, że nie są to oczy osoby, do której się zwracał. W końcu wpatrywał się w nie miliardy razy i nigdy, przenigdy nie miały tak ciemnej i zimnej barwy…

— Wiesz, nawet cię lubię, więc pozwolę ci powiedzieć jakieś ostatnie słowa, co ty na to? Albo ostatnie życzenie? No, dawaj, bo aż mnie świerzbi, żeby przeciąć ci tę śliczną tętnicę.

— Kim jesteś? – spytał, starając się oddychać jak najpłycej i uważając na ruchy jabłka Adama. – Bo wiem, że nie Temari.

— PIIIP!!! Błąd! – Zaśmiała się radośnie, widocznie ciesząc się prowadzoną gierką. – Ale dam ci jeszcze jedną szansę. I radzę ci nie powtarzać tego samego pytania, bo ostatni facet, który spytał mnie o tożsamość, zginął. Pewnie go znasz, prawda? Zajebałam dziada, przebijając mu ostrzem krtań.

Nagle wszystko ułożyło mu się w głowie niczym banalnie prosta układanka. Wiedział też, jak przerwać teatrzyk grozy i  odzyskać Temari.

— Więc mnie pocałuj. – Uśmiechnął się na to szelmowsko. – Pozwól mi przed śmiercią pocałować dziewczynę, którą kocham.

Przez twarz kobiety przebiegł grymas odrazy z domieszką niedowierzania. Szybko jednak się zreflektowała:

— Wy, mężczyźni, jesteście strasznie protekcjonalni i traktujecie nas jak swoje zabawki. Za to również was nienawidzę – odparła niechętnie. – Ale niech ci będzie, chłopcze, w gruncie rzeczy jesteś całkiem przystojny – mówiąc to, nachyliła się nad Shikamaru, jednocześnie mocniej przyciskając ostrze do jego skóry i delikatnie ją nacinając. – I lepiej się przyłóż, bo będzie to ostatnia rzecz, jaką zapamiętasz ze swojego marnego żywota.

Zanim ich usta się zetknęły, Shikamaru zdążył zerknąć ponad ramieniem Temari. Odszukał wzrokiem Ino. Właśnie próbowała stanąć na nogi wsparłszy się o stół, zapewne z zamiarem ruszenia na przeciwniczkę, ale już z tej odległości mógł powiedzieć, że nie miała na to sił. Koniec końców, musiała zużyć wiele chakry podczas przesłuchania, a huraganowy atak dosięgnał także i jej. Na szczęście, jeśli tylko plan Shikamaru wypali, przyjaciółka nie będzie musiała oglądać jego śmierci.

Oddał pocałunek, tak, jak robił to za każdym razem wcześniej, przez wszystkie minione lata. Delikatnie objął wargi Temari swoimi, stopniowo napierając na nie intensywniej. W pewnej chwili pomyślał, że nawet jeśli dziś rzeczywiście miałby umrzeć, przynajmniej umarłby szczęśliwy… Przedarł się wewnątrz, rozpoczynając taniec języków i wtedy już wiedział. W momencie, gdy dziewczyna dopasowała się do jego rytmu pocałunku, a nacisk ostrza na jego szyi zelżał, już wiedział, że wygrał pierwszą rozgrywkę w starciu z Nieznajomą.

— Sh-Shikamaru? – Malachitowego koloru oczu Temari nie pomyliłby z nikim innym; wróciła do niego, w całości. – C-co się…

— Spokojnie – zaczął, gładząc ją po policzku. W tym czasie jej rozbiegane spojrzenie zdążyło zajść łzami. Była kompletnie przerażona i zdezorientowana. – Wszystko ci wytłumaczę, obiec… Nie, Ino, nie! – zdążył krzyknąć w ostatniej chwili, widząc, jak Yamanaka klęka tuż przy nich i sięga ręką do ramienia No Sabaku.

— Przepraszam, Shikamaru, ale muszę coś sprawdzić! – powiedziawszy to zmieszała chakrę Temari ze swoją i wtargnęła do jej umysłu.

~*~

Co tu się działo?

W jednej chwili delektowałam się smakiem ust Shikamaru, a już w następnej czułam namacalną obecność Ino w moim umyśle i oszałamiający ból głowy. Boże! Zupełnie jakby ktoś próbował trafić igłami senbon w każdy nerw mojego ciała. Nie sądziłam, że ból psychiczny mógłby się przeistoczyć w tak dotkliwy ból fizyczny i nie uwierzyłabym w istnienie czegoś podobnego, gdybym nie przeżyła tego na własnej skórze… Wydawało mi się, że krzyczę, ale tak naprawdę nie słyszałam nic więcej poza szumem przepływających, niemal z prędkością światła, przez umysł myśli.

— GDZIE JE UKRYŁAŚ?! GDZIE SĄ TE PIEPRZONE WSPOMNIENIA?! – krzyczała Ino, a krzyk ten cały czas narastał, tak samo jak ból, rozsadzając mi głowę. Torturowała mnie swoją techniką, rwąc na kawałki udręczony umysł, sklejając go i na nowo rozpoczynając cały rytuał. Brzmi śmiesznie, co? Mogłabym się założyć, że tak naprawdę nie robiła żadnej z tych rzeczy, ale w ten sposób to odczuwałam – jakby ktoś rozszarpywał mój umysł na mikroskopijne kawałki, wciąż i wciąż od nowa…

Nagle wszystko ustało, obecność Ino zniknęła, a ja wymiotowałam żółcią na posadzkę, leżąc na boku w pozycji bezpiecznej. Z pewnością płakałam i trzęsłam się na całym ciele. Z pewnością też ból głowy, który czułam do tej pory, był niczym w porównaniu do tego dopiero nadchodzącego. Potrafiłam myśleć wyłącznie o nim. Więc to tak czuł się człowiek, któremu zrobiono z mózgu papkę?

Chyba się zsikałam, bo niespodziewanie poczułam rozchodzące się wokół mnie ciepło w partiach poniżej pasa.

A później przyszło ukojenie. Ciemność, cisza i błoga nieświadomość.

"W piersi mam ciemność, jakby schowany

we mnie diabeł zamierzał zrobić wejście smoka"

Jessica Sorensen The Secret of Ella and Micha

Od Autorki: Ponad pięć miesięcy, nie bijcie :v Nie chciałam, no ale jakoś tak wyszło… Sami wiecie, jak jest, z resztą nie ukrywałam, że w pewnym momencie straciłam wenę i zapał do tej historii. Na szczęście chwilowo i to i to wróciło, i udało mi się naskrobać rozdział, który… taaak, mimo wszystko jest najdłuższym rozdziałem na tym blogu, chociaż pobił Czwórkę zaledwie o kilka linijek xd I w sumie to jestem z niego serio zadowolona. I to też kolejny powód, dlaczego tak długo z nim zwlekałam… Ja naprawdę chcę, żeby ta historia wyszła mi dobrze, dlatego nigdy nie piszę, jak nie mam zamysłu na rozdział i chęci. Bo wtedy po prostu gówno mi z tego wychodzi (co Ann może potwierdzić, bo kazała mi zmienić całą pierwszą scenę ._.). I może przy poprzednich rozdziałach strasznie na nie narzekałam, ale prawda jest taka, że i tak byłam z nich bardziej zadowolona niż z 80% tego, co kiedykolwiek napisałam na TL XD

Enyłej, mam kaprys, żeby poznać Waszą opinię co do rozwoju akcji, także na ten rozdział odblokuję komentarze. Ten jeden raz… (bo wiecie, taka niepewność, czy się podobało, potrafi być czasem frustrująca…)

BUZIAKI ♥

Just me: Jeśli usłyszę, że ktoś ma jakieś wąty do Chustii za terminy publikacji, to dorwę dziada i tak go „prześwięcę”, że popamięta! Nie mówię, że sama nie chciałam przełożyć Chustii przez kolano i nieźle złoić Jej tyłek, po tym jak wysłała mi fragment tego rozdziału, który kończył się na „Wypuść sierp o zachodzie słońca.  Zaraz potem zemdlałam.” (HALO! Jak można się tak znęcać?! Nockę zarwałam próbując rozkminić co będzie dalej!), ale sama wiem, że studia potrafią wymęczyć do tego stopnia, że jedyne, o czym człowiek marzy to łóżko i oddanie się „w objęcia Morfeusza”. Także troszkę cierpliwości, bo jak sami możecie zauważyć, warto (JAK CHOLERA) trochę poczekać. ;)

Black_Cloud: Ann przeprasza, że tak długo sprawdzała, aczkolwiek [ostatecznie] uważam, że to chyba jeden z lepszych rozdziałów (jak nie “naj”), jakie Chustii kiedykolwiek napisała. <3

P.S. Stylistycznie to naprawdę najlepszy.

Miku: Rozdział byłby wczoraj, ale nie miałam jak dodać :X Wybaczcie! :) Ale za to macie nowy szablon też :P